5 mei.

We zijn in Deir Al Zor. Het is haast ondoenlijk om de plaatsnaam goed aan te geven. Wordt in dit land zelf al op 4 verschillende manieren geschreven. Op onze kaart staat het dan nog eens heel anders. Zodoende kunnen we in het landkaartje de goede plaatsnaam niet invullen en dan wordt door ons alleen het land aangegeven. We gaan in Turkije nog eens proberen om het allemaal goed aan te geven..

Graag zouden we ook ieder persoonlijk, die gereageerd hebben, een berichtje sturen, maar dit wordt haast een ondoenlijke zaak. Ook foto's plaatsen is moeilijk. We zijn gewoon aangewezen op een internet cafe en die hebben een hele trage verbinding. We zijn al blij als we een internetcafé vinden.

We staan midden in het centrum van de stad voor het gouvernementsgebouw, zoals we al verteld hadden. An is hier ook naar kapper geweest. Ze mocht al een klant voorschieten en later bleek dat de kapper het knippen haar cadeau gaf.

Toen An ging koken ben ik naar de groentewinkel geweest om wat sinaasappels en aardbeien te kopen. We hebben lekker gegeten. Tijdens het eten hoorden we kinderen, niet ver van ons vandaan telkens een regel zingen. Later bleek dat de binnenkomende mensen zo begroet werden. We dachten eerst dat het een school was, maar er gingen zoveel mensen naar binnen, dat An ook eens ging kijken. Omdat zij niet terug kwam ben ik ook maar eens gaan kijken. Het bleek een cultureel centrum te zijn en het zat vol met mannen, vrouwen en kinderen. An zat natuurlijk op de eerste rij. Toen ik mijn gezicht liet zien moest ik ook gelijk binnen komen en op de eerste rij naast de notabelen gaan zitten. Ik voelde me wel een beetje genant, want ik had mijn korte broek aan, terwijl er iedereen in zijn beste kleding zat. Een korte broek kennen ze misschien wel, maar wordt door niemand gedragen. Er werd een voorstelling door de kinderen gegeven. Diverse liedjes en toneelstukjes werden gezongen en opgevoerd. Aan de eerst zittende rij werd een bloemstukje gegeven. Daar hoorden wij natuurlijk ook weer bij. Toen de voorstelling was afgelopen en An had afgewassen zijn we buiten op een muurtje gaan zitten, want het was in de camper nog 30 graden. Buiten wel ongeveer het zelfde maar had je het idee, dat het wat frisser was.

Op een gegeven moment stond naast onze camper een man en een vrouw te praten. Dit duurde wel erg lang zodat wij al tegen elkaar zeiden, dat zij wel erg veel te vertellen hadden. Zij kwamen naar ons toe en vroegen waar wij vandaan kwamen. Zij vertelde dat ze gynaecoloog was in het ziekenhuis. Ze wilde hebben dat wij met haar mee gingen om ergens wat te gaan drinken en daarna zouden we met haar naar haar huis gaan. Als dit een vrouw ons vraagt mogen we natuurlijk niet weigeren. We gingen met haar auto, een nieuwe Volkswagen Passat. De man, haar neef ging ook mee. Dat was een journalist. Ze liet ons eerste de Franse hangbrug over de Eufraat zien. Daar waren we tenslotte ook voor hier gekomen. Daarna werden we naar het Said Hotel gereden. Nadat de ober mij had gevraagd wat ik wilde drinken, vroeg ik hem om een koud biertje. Mij werd vriendelijk meegedeeld, dat het uitgesloten was. Ook de dokter zei dat het er niet was. Dan maar cola. Na wat gedronken te hebben moest er gegeten worden. Het was inmiddels 23.00 uur geworden. De hele tafel werd vol met salades gezet. Intussen kwam er nog een kennis(vriend) van haar bij en haar 3 kinderen. Die moesten die Hollanders natuurlijk ook zien. Ik had 2 stukken vis en An had gegrilde kip met frites. De ober, een Egyptenaar, knipoogde naar mij en vroeg of ik bier wilde bij het eten. Dat was natuurlijk ja en er werd een koud glas bier gebracht. Zo gaat dat hier.

Hierna werden we na middernacht weer bij de camper afgezet. We mochten haar alleen bedanken

hier. Ze heeft nog wel gevraagd om haar morgenvroeg, voor we vertrekken, haar te bellen. Als het mogelijk is, willen we morgen het ziekenhuis van binnen bekijken.

6 mei.

Nadat we de gynaecologe vanmorgen gebeld hadden, kwam ze ons ophalen en was zeer verheugd dat we het ziekenhuis wilde zien.

In het ziekenhuis kregen we een complete rondleiding. Alle apparatuur moesten we zien.

We kregen een allebei een dokters jas aan met een muts en overschoenen

We kwamen bij een patiente, die door het verzuim van haar pillen in te nemen, nagenoeg op sterven na dood was. Zij was in verwachting en had daarbij hoge bloeddruk en tevens suiker. Haar kind dat zij nog in haar droeg was acht maanden en was dood. De dokters moesten snel ingrijpen om het leven van de vrouw misschien nog te kunnen redden. Terwijl de dokters daarmee bezig waren mochten wij er gewoon bij. Er werd ons van te voren wel gevraagd of we dat wilden. Even later stonden we in een operatiekamer, waar de chirurg bezig met een vrouw op de operatietafel. Deze vrouw was op een afschuwelijke manier varbrand geweest in haar gezicht tot en met haar borsten. Het littekenweefsel werd door de chirurg in haar gezicht verwijderd. Wij stonden hierbij of we leerling arts waren.

Hierna werden we door haar meegenomen naar haar privékliniek. Daar zaten inmiddels 10 vrouwen op het spreek uur van haar te wachten. Zij was gewoon eerst met ons meegegaan naar het ziekenhuis. Ze vertelde de wachtende patiënten, dat ze eerst een operatie had moeten doen.

Wij hebben toen verder samen de stad verkend en na een goed uur hebben we haar weer opgezocht. Toen heeft ze ons naar haar schoonvader gebracht die een antiekzaakje had, want ze moest nu toch werkelijk eerst een operatie verrichten. We konden bij hem wachten. Hierna werden we door een persoon naar het ziekenhuis gebracht en was zij klaar met de operatie. Wij hebben haar toen uitgenodigd om op onze kosten ergens te gaan eten.

We kwamen weer in het Said hotel uit. De ober deed ons een aanbeveling om Syrisch op Mexicaanse wijze te eten.

Wij gingen daarmee akkoord. Onze tafel werd weer compleet vol gezet met eten. Later werd en nog een tafel bij aan gezet, waar de rest nog op kwam te staan. We konden er een derde part nog niet eens van op. Ik zei hem dan ook dat het allemaal veel te veel was. Hij vond van niet want dit was normaal in Syrie. Ik wilde hierna afrekenen, maar dat kon niet volgens hem, want dan kreeg hij zijn ontslag van de dokter. Dat was haar baas zei hij. Waar of niet waar?????.

Hierna heeft zij ons meegenomen naar haar huis buiten de stad. Een geweldig complex met rondom tuin, met daarin bloemen en bomen. Hier hebben we ook kennisgemaakt met haar man. Alleen op papier want ze leefden separaat. Ze heeft ons het hele huis laten zien. Haar man onderhield niet eens de tuin. Die deed helemaal niets. Buiten haar had hij nog een vrouw. In deze regio mogen de mannen 4 vrouwen hebben. Zij onderhield hem want werken deed hij niet. Hij had ook niet gestudeerd en het kwam er op neer dat het geen partij voor haar man was.

De jongens van haar stapten met ons in haar auto en wij zijn een heel eind buiten de stad gereden. Het was een plaats waar 10 paarden werden gehouden en een mooie tuin rond het huis lag. Dit complex was ook van een vriend van haar, maar die was niet aanwezig. Het lag pal aan de Eufraat en er werd met 2 grote elektromotoren water uit de Eufraat gepompt. Dit om het complex mooi groen te houden.