Iedereen hartelijk bedankt voor de leuke reacties die we hebben mogen ontvangen. Dat heeft ons ook goed gedaan. Het valt niet mee om een internet aansluiting te vinden. De mensen hier zijn heel aardig. Het lijkt net of ze zijn geprogrameerd, want iedereen begint met 'Welcome to Syria'.

Het eten proberen we hier echt niet allemaal uit en daar blijven we toch wel een beetje kieskeurig in. We kijken en vragen wat het is voordat we iets bestellen. De wegen zijn hier niet te vergelijken met die in Nederland. Op een driebaansweg staan ze voor een verkeerslicht met 6 dik opgesteld. Ook zijn de wegen erg ongelijk en het onderhoud laat iets te wensen over. Verkeersregels zijn er misschien wel, maar zijn er maar weinig die zich daar aan houden. Toeteren doen ze allemaal. Als ze haast hebben, maar ook als ze ons willen begroeten en dat zijn er velen.

Toen we 's-Morgens in Homs wakker werden tikte het behoorlijk op het dak van de camper, het regende behoorlijk. Maar na ons ontbijt was het weer droog en scheen de zon weer vol op.

Van hier uit zijn we naar 'Craq des Chevaliers' gegaan, dat ligt zo'n 40 km van Homs. Dat was zo'n groot kasteen dat er 4000 soldaten en 400 paarden in konden.

Van hieruit zijn we door een wijds gebied, waar alle bomen even schuin stonden door de wind,naar Damascus gereden. In Damascus wilden we naar de camping, maar die hebben we niet gevonden. Bij het zoeken naar een geschikte plaats bood een automobilist. Deze man reed ons voor en bracht ons uit zich zelf naar een politie bureau. We dachten er goed aan te doen om daar even te vertellen wie we waren en hoe lang we dachten te blijven staan. Even buiten de waard gerekend, want de Captain mocht niet zelf beslissen of we daar wel mochten blijven staan. We moesten een tijdje wachten tot de Kolonel aanwezig was. Dit was trouwens de security politie. Wat het inhield weten wij nu nog niet. Ongeveer 2 uur later kwamen ze ons halen en was de kolonel zelf aanwezig. Hij besliste dat we daar mochten blijven staan. Iedereen te vreden.

De volgende dag zijn we Damascus ingegaan met de bus. We hebben daar de grote moskee bezocht, wat echt de moeite waard was. Ongeveer 150 bij 100 meter. An moest een bruine jurk aan om binnen te mogen. In de moskee lag het hoofd van Johannes de Doper in een sarcofaag. Aan de moskee ligt de Souk. Ontzettend groot in oppervlakten en honderden kleine winkeltjes. Direct hieraan ligt de citadel. Dit zijn wel de meest belangrijke objecten om te bekijken, buiten de musea.

De bus terug konden we schijnbaar goed vinden want de eerste de beste buschauffeur die we vroegen zei gelijk, dat we maar met hem moesten meerijden. Hij bracht ons dan ook weer op de juiste plaats.

Toen we de volgende morgen wilden vertrekken, stonden we met een lekke band. Die was langzaam leeggelopen. Dat was even behoorlijk balen. Er zat een grote schroef in de band. Wiel verwisseld en op naar de banden specialist. Die zijn daar niet zo moeilijk te vinden, want er zijn er velen. Deze bekeek de band en stopte er een plug in. Wiel werd door hem verwisseld en we reden weer. Nadat we onderweg koffie gedronken en naar de band hadden gekeken weer verder. Niet ver daarna werden we door een automobilist er op gewezen dat er met de auto iets aan de hand was. Gestopt en gekeken wat het zou kunnen zijn. Weer die zelfde band bijna leeg. Weer balen, want nu zaten we aan de autobaan, waar ze net zo goed van de vluchtstrook gebruik maken als van de rijbaan. Met de band maar naar een garage bij een tankstation gegaan. Daar hebben ze de band wel vakkundig gerepareerd, maar die hebben we voor de zekerheid toch maar reserve gelegd.

Zo nu op naar Jodanie, want we mogen maar 7 dagen in Syrie blijven. Dus vandaag vrijdag moeten we er uit.

Aan de grens verloopt het moeizaam. Bij de laatste controlepost en die liggen allemaal zo'n kilometer uit elkaar, blijkt dat we een stempel te weinig in ons paspoort hebben. We moesten terug. Weer van vooraf aan begonnen en alles goed nagevraagd en laten controleren, maar er was niets aan de hand. Dus maar we op naar de laatste controle. Was niet goed en we mochten Syrie niet verlaten. Dan schiet een Libanees ons te hulp en deze rijdt met Cor terug en verteld wat er nu niet goed is. 1000Syriesche ponden moesten nog betaald worden en er werden stempels in de paspoorten gezet. Alles was nu goed, alleen die Libanees was niet blijven wachten en moest ik terug lopen.

He he, we mochten Syrie verlaten. Bij de Jordanese grens betalen voor visa, verzekering en costums en we mochten gaan rijden.

We zijn meteen naar de eerste bezienswaardigheid gereden en wel Umm Qais. (kijk maar eens op internet) Hier was veel te zien. We hebben nog voor dat het donker werd mooie foto's gemaakt van het uitzicht. Vandaar kon je naar de Golanhoogte, het meer van Tiberias of wel het meer van Galilea en naar de syrische grens kijken. We zaten vlak aan de grens met Israel. Toen we daar met de camper aankwamen stond de toeristenpolitie meteen klaar om ons naast depolitiepost te zetten tussen 4 muren.

24 april 2010.

Vandaag zijn we vroeg opgestaan. 06.30 uur. Dit om er zeker van te zijn mooie foto's te kunnen maken. Helaas het was erg heiig. Wel hebben we samen alles goed kunnen bekijken, want er waren geen bezoekers zo vroeg. Hierna hebben we ontbeten en zijn we binnen door over een eenzame weg met diverse roadblocs van de militairen die ons ook controleerden gereden. Daarna kwamen we op de weg die langs de Jordaan liep. De andere zijde van de Jordaan is Israel. Ook hier vele roadblocs en controles. Militairen met automatische wapens en gevechtswagens die bemand klaar stonden met een automatisch wapen en schutter er boven op. Op verschillende plaatsen is het mogelijk om de brug over te steken naar Israel. Wij kunnen dit helaas niet, want met een stempel van Israel in je paspoort kom je Syrie niet meer in en kun je bij de consul een nieuw paspoort gaan vragen.

Vanmiddag zijn we aangekomen in Amman. Daar heeft Cor contact opgenomen met een Jordaanse collega, die 5 jaar geleden in Nederland was geweest en ook IPA lid is. Deze was buiten de stad en we moesten 2 uur wachten. Hierna deelde hij ons mede over een half uur bij ons te zijn. Hij kwam in uniform. We konden het best met elkaar vinden en ik was meteen zijn vriend. Wat kon hij voor ons betekenen, was zijn vraag. Wij wilden naar de camping, die er moest zijn volgens ons, maar daar wist hij geen antwoord op. Hij nam ons mee naar een groot politie bureau. Onderweg zagen wij dat de politieambtenaren op straat strak in de houding sprongen en salueerden, wanneer wij voorbij kwamen. Ik vroeg hem naar zijn rang waarna hij zei, dat hij in 2005 in Nederland Kapitein en nu Luitenant-Kolonel was. Ik liep met hem mee binnen dit politiebureau en iedereen stond stijf en strak.

Wij kwamen achter het bureau staan, waar de wacht ons in de gaten kon houden. Dit was overigens volgens hem niet nodig, want Jordanie was erg veilig. Dit werd ons trouwens in Syrie ook overal gezegd. Later kwamen we daar in een winkel, waarvan het personeel al op de hoogte was dat er iets bijzonders was, want die hadden de camper gezien en deze werd begeleid door een hele hoge officier. Dat zagen ze aan de auto die hij liet besturen. Op ons nachtverblijf namen we afscheid en hjj stond er op dat we op de terugweg nog bij hem langs zouden komen. We moesten dan bij hem thuis komen en we zouden dan op echt Jordaans eten getrakteerd worden..

Vandaag 25 april 12.00 uur zitten we aan de Dode zee. Vanmorgen zijn we eerst. naar de berg van Mozes geweest in Madana.