Van Madaba zijn we naar Amman terug gegaan. Voordat we daar waren zijn we door een diep dal gegaan, letterlijk dan. Het dal lag op het niveau van de Dode Zee en die ligt 400 meter onder het niveau van de Middelandse Zee. Toen we in het dal waren passeerden we een stuwdam. We hadden middels het gps-systeem een waypoint gemaakt op de plaats waar we in Amman hadden gestaan. We meenden dan ook daar gemakkelijk naar teug te rijden, doch hierin hadden we ons vergist. Door diverse omleiding konden we niet precies naar die plaats terug en hebben we ons de laatste meters ons voor laten rijden door een vriendelijke Jordaanse automobilist. Bij de politie hebben we weer wat water in kunnen slaan. Dit was eerst ook nog een probleempje want ze mochten geen Goverment-water weggeven. Hierna ben ik op te eerste verdieping gaan kijken waar de leiding zat. Toen was het zo geregeld. Ook hebben we daar nog contact opgenomen met Achmed, de luitenant-kolonel. Hij had ons nog graag gezien, maar die dag had hij verder geen tijd. Wanneer we langer bleven moesten we bij hem thuis een Jordaanse maaltijd komen nuttigen. We hebben telefonisch afscheid van hem genomen, want we wilden toch de volgende dag weer verder.

Op 4 mei zijn we verder naar het noorden getrokken en hebben we Jarash aangedaan. Daar was het ook big business. Wel is er veel en op een hele grote oppervlakte aan oudheden te zien. Zoals tempels, de Arthemistempel nog bijna helemaal in tact, een collonnade en te veel om op te noemen. Het is de moeite waard om dit op internet op te zoeken.

Vandaar zijn we naar de grens gereden. We meenden Jordanie na drie controles zo te kunnen verlaten, maar dat was ook daar buiten de waard gerekend. Bij de laatste politie controle, die dan weer zo'n 500 meter van de andere controle vandaan ligt, keek men nog eens in het paspoort en toen bleek ook dat er een stempel te weinig in stond. Dus dat werd draaien. Dat moest ter plaatse gebeuren en ik moest tegen het verkeer in terug rijden. In het gebouw van de departures ons weer gemeld en gezegd, dat er een stempel in ons paspoort moest komen staan. Er werd een stempel in gezet. Terug naar de controle. Daar bleek dat we ook een schriftelijk toestemmings bewijs moesten hebben om het land te verlaten. Weer terug en dat formulier opgehaald. He he we mochten het land uit.

Bij de Syriesche grens begon het verhaaltje opnieuw. We werden van het kastje naar de muur gestuurd. We moesten weer een nieuw visum hebben. Dat is dan bij de bank eerst betalen en dan met het bewijs naar de ambtenaar. Ook moesten we weer dieseltax betalen en nu bleek het ineens geen 100 dollar te zijn maar 200. Wat we ook aanvoerden, betalen moesten we. We waren gelukkig hierin niet de enige. Een groep Italianen, 10 man, hadden het zelfde probleem en kwamen er ook niet onderuit om 200 dollar te betalen. Daarbij kwam nog dat je ongeveer 10 euro moest betalen voor fotocopieeren. Dan nog op een andere bureau wat ergens anders was gelegen laten controleren en weer wat betalen en dan was het in orde. Dit grapje had ons twee en een half uur gekost. We mochten weer 7 dagen verblijven in Syrie. In middels begon het al te schemeren. We moesten een plek zoeken voor de nacht. Bij een tankstation in aanbouw waren ze nog aan het werk. We mochten daar staan. Er was een nachtwaker aanwezig en zodoende waren we er niet alleen. De nachtwaker liet de deur naar de keuken, toilet en douche open zodat we daar gebruik van mochten maken. Zijn hond bond hij 15 meter van de camper vandaar.

Nadat we 's-Morgens daar hadden gedouched hebben we van hem afscheid genomen. Hij moest eerst nog met ieder van ons afzonderlijk op de foto. Vandaag 4 mei hadden we een flinke afstand te overbruggen. 100 Km snelweg naar Damascus en nog eens 260 km door de woestijn, waar alleen hier en daar wat Bedoine tenten stonden. Verder was het een kale vlakte van zand. Toen we in de woestijn wat wilden eten zijn we blijkbaar voor de ingang van een militair terrein gaan staan, want we zagen vanuit de verte een militair naderen. Hij wees met zijn hand op zijn schouder en maakte ons duidelijk dat hij opdracht had gekregen om ons daar te verwijderen. Toen we ons voertuig 10 meter hadden verzet was hij tevreden en konden wij verder met onze lunch. Het bleek een toegangsweg naar het kamp te zijn. Dit kon je vanaf de weg niet zien liggen.

Omstreeks 15.30 uur kwamen we aan in Palmyra of te wel Tadmur. Hier is nog geweldig veel aan oudheden te zien. We hebben hier een camping gevonden onder de palmbomen. Er is zelfs een zwembad. Wat een luxe toch in de woestijn. We hebben vandaag verder rust genomen. Morgen gaan we hier de pilaren, tempels en verdere bijzonderheden bekijken. Er moet een collonnade zijn van 1200 meter. Er is hier net een groep backpackers Polen aangekomen die in een Bedoine-tent naast onze camper slapen. Volgens ons zijn ze goed moe en zullen we er vannacht wel geen last van hebben.

5 mei. We hebben inderdaad goed geslapen. Na ons ontbijt zijn we naar het tempelcomplex gegaan. Het was de tempel van Baal. Nog voor een groot stuk in originele staat. Zo groot hebben wij een tempel nog nooit gezien. Het was allemaal indrukwekkend en zeer heet.

Verder hebben we nog over het inmens grote terrein gelopen met de collonnade en andere ruines.

Vanaf hier zijn we weer de woestijn ingereden richting het noord-oosten gereden naar El Zerror.

Toen we in deze plaats aankwamen werden we op de thee gevraagd door de gouverneur. Er werd daar geen woord Engels gesproken. Maar met handen en voeten konden we elkaar wel wat wijsmaken. We konden hem in elk geval op de kaart laten zien waar we vanaf kwamen en waar we morgen naar toe wilden gaan. Deze stad ligt aan de Eufraat. Ze hebben hier een Franse hangbrug, maar die moeten we nog gaan kijken. De winkels zijn net om 15.30 uur bijna allemaal dicht gegaan.

An heeft zich net laten knippen door een knappe Arrabier. Die vond het zo leuk dat hij het gratis deed. Bedankt weer allemaal voor de leuke reacties.