Zaterdagmorgen 22 mei zijn we om ongeveer 10.00 uur vertrokken uit Izmit. We hebben eerst nog ontbeten met gekookte eitjes gezamenlijk met de politiemensen van dat bureau, waarna onze vrienden Zeynittin en Ismail ons kwamen uitzwaaien. Nu op weg naar Istanbul. We wisten dat de camping waar we al een paar maal hadden opgestaan, gesloten was. Toch dachten we daar in de buurt een plaatsje te vinden, omdat we van daaruit gemakkelijk met de metro Istanbul konden bereiken. Van de mensen in buurt kregen we te horen dat naast het station een politiebureau was. Dan maar daar heen. We hadden de camper nog niet tot stilstand gebracht op een mooie parkeerplaats voor het bureau of we kregen al aanwijzigen om door te rijden. Daar werd geen gehoor aangegeven. Toen ik hen vertelde wat de bedoeling was, werd er gebeld met de baas, die ik ook aan de telefoon kreeg. Helaas konden we onze bedoeling niet kenbaar maken want hij verstond alleen Turks. Intussen werden passanten telkens staande gehouden of er daar een Engels van sprak. Eindelijk kwam een Russische dame, die als tolk kon fungeren.

Het resultaat was, dat we er niet mochten staan. Ze konden daar onze veiligheid niet garanderen. Ongeveer 60 km daar vandaan had in die week een zelfmoordenaar met een gordelbom een bloedbad daar aangericht waarbij 6 mensen waren omgekomen. Zelf liepen ze met kogelvrije vesten aan en de wacht was bewapend met een automatisch wapen. We kregen te horen dat we 20 km stad inwaarts moesten rijden. Ze hebben ons wel een eind voorgereden met een wagen tot we op de goede weg zaten.

We zijn Istanbul ingereden tot we naast de Blauwe Moskee midden in de stad stonden op een bewaakte parkeerplaats. Die middag hebben we nog wat rondgewandeld.

Zondagmorgen 23 mei na het ontbijt zijn we de stad ingegaan. Het was er ontzettend druk. De grote bazaar was gesloten. De kleine was open en er was ontzettend veel volk op de been. Nadat we gegeten hadden in de stad zijn we terug gegaan naar de camper, om vervolgens maar gewoon te vertrekken. We hadden eerst gedacht een paar dagen te blijven, maar omdat we daar de meest bezochte toeristische gebouwen al een paar jaar eerder bezichtigd hadden, was er weinig nieuws voor ons.

Ik had gezien dat ongeveer direct na de uitrit van de parkeerplaats een bord stond waarop aangegeven was dat dat de richting van het vliegveld was. Die kant moesten wij op, dus zo gedaan. Al direct bleek dat we midden tussen de restaurantjes reden waarvan de tafel en stoeltjes op de weg stonden. Even later bleek dat we ook nog rondjes aan het rijden waren en toen we tussen de tafeltjes doorreden werd ons verteld dat er een klein viaduct was, waar wij niet onderdoor konden. Dus maar achteruit en de auto's die achter ons aan waren gereden ook natuurlijk.

Na 2 uur in de stad rond gereden te hebben was het dan zo ver dat we in de richting van Edirne, Turkse grens, reden.

Maandag 24 mei zijn we met een dolmus (klein busje) naar Edirne stad gegaan. Onderweg moesten we een keer overstappen omdat ons busje niet verder reed. In deze plaats hebben we onze laatste Turkse Pide gegeten. Op de terugweg met een zelfde soort busje kwamen we niet verder dan het eindstation op een heel andere plaats als waar we moesten zijn. Toen we het busstation in wilde lopen vroeg er iemand aan ons waar we naar toe moesten. Toen we hem dan vertelden dat we naar de camping wilden gaf hij de chauffeur, waar we mee gekomen waren, de opdracht om ons maar even bij de camping af te gaan zetten. We waren hem zeer dankbaar want het was toch nog zeker wel 4 km lopen geweest.

Dinsdag 25 mei zijn we vertrokken uit Edirne. Die dag zijn we rond 17.00 uur gestopt bij Hotel Nais te Nis. Daar stonden 2 Franse campersr. We hadden gedacht dat zij daar ook zouden overnachten, maar zij reden even later weer weg. Nadat we gegeten hadden ben ik op zoek gegaan voor internet. Dit was er maar ik kreeg geen contact met de server. Toen kwam er een man naar ons toe en die vroeg of we daar wilden overnachten. Op ons ja, gaf hij te kennen, dat het daar niet veilig was. We moesten direct voor de ingang van het hotel parkeren, maar dan moesten we wel even overleg plegen met de receptie. Deze man had security op zijn rug staan.

Toen we hem 5 Euro hadden gegeven voor de goeie tip, was het al niet meer nodig om langs de receptie te gaan. We hebben er heerlijk en rustig geslapen. We stonden in elk geval veel verder van de autobaan af.

Woensdag 26 mei . Bij het verlaten van Servie zag de dienstdoende beambte aan de grens in de paspoorten dat we in Jordanie en Syrie waren geweest. Dit was verdacht. We moesten aan de kant gaan staan om goed gecontroleerd te worden op drugs. We moesten wachten en wachten en uiteindelijk was er dan iemand bereid om ons voertuig te controleren. Daarna was het zo gepiept. Nog even een vignet gekocht. Later bleek dat het maar een geldigheidsduur heeft van 4 dagen. We dachten op een camping te gaan staan in Szeged, maar die hebben we niet aangetroffen. Dan maar door naar Budapest.